Abrupt einde van de minor in Malawi

Het is alweer even geleden dat ik een blog online heb gezet, dus ik bedacht me om dat nu alsnog te gaan doen. Sinds de laatste blog is er namelijk veel gebeurd en dat wil ik met jullie delen.
2 weken geleden op maandag begon voor mij als een week zoals de week altijd startte: rond 6:00 uur opstaan en rustig wakker worden om vervolgens te ontbijten. Om 7:00 uur op de maandag is het de bedoeling dat alle docenten op de CDSS aanwezig zijn vanwege mededelingen en een assembley waarbij o.a. gezamenlijk wordt gebeden en het volkslied wordt gezongen.

Mijn ochtendritueel verliep iets anders, doordat er rond 6:45 op de deur geklopt werd. Verbaasd keken Naomi en ik elkaar aan, want we hadden beiden niemand verwacht rond dit tijdstip. Het bleek onze buurvrouw Rebecca te zijn, je weet wel de Amerikaanse vanuit Peace Corps. Ze kwam ons persoonlijk vertellen dat ze vandaag niet naar school zou komen omdat Peace Corps had besloten om alle vrijwilligers van over de hele wereld terug naar de VS te halen. Ze zou deze dag dan ook gebruiken om alles in te pakken, want de dag erna zou ze al vertrokken richting de hoofdstad, Lilongwe.

Shit, die had ik niet zien aankomen. Tuurlijk, Naomi en ik hebben het er samen wel over gehad en ook met Rebecca maar hadden niet verwacht dat alles zich zo snel zou ontwikkelen. ’s Ochtends nog maar contact opgenomen met de HAN over het hoe en wat nu de VS zijn vrijwilligers terughaalt. We kregen het bericht dat zolang er nog geen corona is in Malawi en dat het nog steeds code geel heeft, we ons niet druk hoefde te maken en dat we dan gewoon in Malawi konden blijven. Met die woorden terug vanuit de HAN heb ik relaxt bij mijn beide klassen hun mid-term exam afgenomen en was ik er klaar voor om een discussie te gaan voeren met de man waar ik de lessen van over zou nemen. Laten we het erop houden dat ik het niet helemaal eens was met hem en dat ik dat nog wel wilde delen.

’s Middags kwamen er een aantal leerlingen de toets maken, na de reguliere lessen omdat zij te laat waren in de les. Terwijl mijn leerlingen de toets aan het maken zijn, komt Naomi naar mijn lokaal en vraagt of ik even tijd heb. Ik zie aan haar dat ze heeft gehuild, maar dat ik nu niet weg kon omdat de leerlingen een toets aan het maken was. Uiteindelijk kwam er een andere docent in het lokaal waardoor ik met Naomi kon praten. Toen kwam het bericht: Kees-Jan had gebeld en adviseerde ons om zo snel mogelijk Malawi te verlaten omdat heel veel vluchten geannuleerd werden en het dan maar de vraag zou zijn of we Malawi konden verlaten als er daadwerkelijk sprake was van corona. Holy Moly, deze zag ik ook niet aankomen zeker omdat we ’s ochtends nog te horen hadden gekregen dat we gewoon in Malawi konden blijven. Vervolgens heel snel met mijn petemama, vader en oom gebeld en de knoop doorgehakt dat we naar huis komen maar dat we niet wisten hoelang dat kon gaan duren.
Knop omzetten en alles maar inpakken en regelen. Gelukkig kregen we nog hulp van de headteacher, waardoor we vervoer hadden om de volgende dag naar Lilongwe te gaan.

Tja, dinsdag 17 maart. De dag die absoluut niet het einde van onze stage en minor zou zijn, maar nu toch wel onze laatste dag is geworden. Naomi en ik hebben afscheid genomen van onze klassen en benadrukt dat dit niet door hen komt maar doordat we terug moeten vanwege het coronavirus. Na het afscheid nemen, nog 1 keer checken of we niets vergeten zijn en toen was het wachten op ons vervoer terug naar Lilongwe. Keurig op tijd waren de mensen van de TTC er om 8:30. Na afscheid te hebben genomen van o.a. de headteacher en dat er voor ons werd gebeden gingen we dan echt op weg naar Lilongwe. Na een rit van ongeveer 4-4,5 uur waren we dan eindelijk aangekomen bij het vliegveld waar we onze vlucht wilde regelen. Mensen van Kenya Airways verzochten ons om naar het kantoor in het centrum te gaan, dat deden we dan ook. Hier een vlucht kunnen regelen voor de zaterdag.

De rest van de dagen in Lilongwe hebben we niet zo heel veel bijzonders gedaan, behalve dat we naar een Wildlife Center zijn geweest (viel een beetje tegen) en naar een craftmarket voor souvenirs voor het thuisfront. Voor de rest bestonden onze dagen uit relaxen, chillen en spelletjes spelen. Op de een na laatste avond kwamen we erachter dat onze vlucht van zaterdagnacht was geannuleerd, maar gelukkig waren we al omgeboekt voor zaterdagmiddag. Ik kan je zeggen dat als je je erop hebt ingesteld om ’s nachts te vliegen, was dit een kleine teleurstelling.

Zaterdag 21 maart waren we keurig op tijd op het vliegveld in Lilongwe zodat we op tijd zouden zijn. Het was maar goed dat we op tijd waren, want toen we wilde inchecken bleek dat we niet in het systeem stonden. We werden naar de mensen van Kenya Airways gestuurd om te regelen dat we alsnog met deze vlucht mee konden. Achteraf bleek dat er één cijfertje was veranderd en dat we daardoor niet in het systeem stonden. Na een hoop gedoe konden we dus mee met de laatste vlucht van die dag.
Via Ethiopië, vlogen we naar Dubai en uiteindelijk naar Düsseldorf waar we om 12:40 op zondag zijn geland. Voordat we überhaupt bij de douane waren, werden we al gecontroleerd of we wel uit Europa kwamen. Langs de douane ging nog vrij snel en daarna was het wachten op de koffers. Na meer dan een uur wachten op onze koffers, was ik weer herenigd met mijn vader. Het enige nadeel aan de terugkomst was dan toch wel dat het een stukje kouder was dan dat het in Malawi was en mijn vader mijn jas was vergeten… Ach ja, gelukkig was het maar een klein stukje naar de auto toe.

De eerste week in Nederland zit er ondertussen wel weer op. Ik heb het idee dat Malawi alweer zo ver weg is, maar het is pas (of al, ligt eraan hoe je het bekijkt) 1,5 week geleden. De eerste week in Nederland heb ik niet zoveel bijzonders gedaan, behalve dat ik lekker heb bij gekletst met mijn petemama en daarna teruggegaan naar Goirle. In Goirle ben ik wel even langs mijn werk gegaan om gedag te zeggen en een collega veel succes te wensen met haar nieuwe baan. Vanaf morgen ga ik toch écht beginnen met de twee vakken die ik nog heb openstaan. Gelukkig heb ik daar geen tentamens voor dus dat scheelt wel veel gedoe.

Helaas zit de minor in Malawi er voor Naomi en mij op, maar het is achteraf gezien de beste beslissing die we hebben genomen. Ik heb in Nederland namelijk mailtjes van buitenlandse zaken gekregen dat het luchtruim van Kenya is gesloten en dat veel vluchten vanuit Malawi en Ethiopian Airlines zijn geannuleerd. Blijkbaar was de vlucht van Dubai naar Düsseldorf ook de laatste vlucht die naar Düsseldorf ging en werd daarna alles naar Düsseldorf geannuleerd. Ondanks dat de minor abrupt tot een einde is gekomen, kan ik wel zeggen dat dit een onvergetelijk avontuur van 1,5 maand is geweest! Ik heb een hoop plezier gehad en zou deze reis naar Malawi dan ook met niemand anders dan Naomi maken, want wat hebben we het leuk gehad samen!